مصاحبه با ماشین برقی
اکثر خودروهای الکتریکی سقف شیشه ای دارند. بهترین ها، مثل من، شیشه جلویی دارند که به پشت بام می روند. آنها جاری می شوند. مثل خود برق، می دانید؟ من شیشه بیشتری نسبت به LensCrafters دارم. هی، اینجا گرمه؟ اجازه دهید به کولر گازی ضربه بزنم. این است. . . بنابراین . . . آفتابی!
وقتی در حالت برخورد دهنده بزرگ هادرون (LHC) هستم، دو را امتحان کنید. برای فعال کردن آن، فقط سیستم تعلیق من را پایین بیاورید، چیلر باتری من را به مدت سه تا پنج دقیقه روشن کنید، لاستیک ها را تا 28 psi هوا دهید، “Ride of the Valkyries” واگنر را علامت بزنید و مقامات محلی را مطلع کنید. حالت LHC برای زمانی است که عجله جدی دارید. تنها چیزی که سریع تر است زمان شارژ من است.
از شماره سپتامبر 2022 از ماشین و راننده.
EV: من پاور شدم در واقع، مراقب باشید – من در حال رانندگی هستم! . . . و حالا من برعکس هستم.
نه، اما من یک گلو دارم.
حدس می زنم. اگر چه اگر قرار است در حین قدم زدن توسط یک ماشین برچسب بزنید، یک خودروی برقی راهی برای رفتن است. فرود آمدن روی کاپوت من مانند فرود آمدن روی صندلی کیسه ای است. مخصوصاً اگر یک صندلی کیسه ای در تنه من باشد.
من می‌توانم در عرض 540 ثانیه از 12 تا 42 درصد را با یک شارژر نیم گیگاواتی شارژ کنم—مطمئنم که شما به خوبی درک درستی از همه اینها دارید. در حال حاضر آنها فقط آن شارژرها را در سد هوور و برخی نیروگاه های هسته ای دارند، اما زیرساخت ها به آنجا رسیده است.
دو هفته.
درسته. علاوه بر فرنک، من یک اسکنک، یک تختخواب و یک تکه دارم. این آخری اشاره ای هوشمندانه به آن است گونی ها، زیرا سازنده من سرگرم کننده است و حس شوخ طبعی دارد.
یکی وجود دارد که من آن را Pole Position II می نامم، برای زمانی که در حالت اسپورت هستم. به نظر می رسد مانند یک فورد فستیوا که چند لحظه قبل از رسیدن به هیدرولاک به دریاچه رانده شده است.
اون یکی سفینه فضایی غمگینه اما من می توانم صداهای دیگری ایجاد کنم.
توسط
برچسب‌ها: